Diplasou.gr

Tα πρέπει και τα δεν πρέπει ενός Διαζυγίου

Τα πρέπει:

Το παιδί πρέπει να πληροφορηθεί για το τι συμβαίνει. Είναι προτιμότερο να αντιμετωπίσει μια δυσάρεστη πραγματικότητα παρά μια αβεβαιότητα.
Οι ίδιες πληροφορίες πρέπει να επαναληφθούν πολλές φορές, γιατί συνήθως το παιδί δεν ακούει πράγματα που δε θέλει ν’ ακούσει.
Οι γονείς πρέπει ν’ ακούσουν αυτό που στενοχωρεί το παιδί. Μπορεί να διαφέρει απ’ αυτό που στενοχωρεί τους ίδιους, αλλά και κάτι που δε το χωράει το μυαλό τους, πχ.ένα παιδί μπορεί να ανησυχεί αν μετά το χωρισμό των γονέων του, θα του επιτρέψουν να κρατήσει το ζωάκι του!
Το παιδί πρέπει να έχει την ίδια προσοχή και φροντίδα όπως πριν, ακόμα κι αν οι γονείς έχουν άλλα πρακτικά προβλήματα όπως, η μετακόμιση, η εξεύρεση εργασίας, ή τα οικονομικά.
Οι γονείς πρέπει να θυμούνται, ότι το παιδί έχει δύο γονείς. Κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι έχουν καλά και κακά χαρακτηριστικά. Ο γονιός που κατηγορεί τον άλλο χάνει την εκτίμηση του παιδιού του.
Οι γονείς πρέπει να διευκολύνουν τις επισκέψεις του παιδιού στον άλλο γονιό.
Το παιδί πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν άτομο με τα δικά του δικαιώματα. Ενθαρρύνοντας να εκφράσει τη γνώμη του, θα βοηθηθούν οι ίδιοι οι γονείς στον τρόπο διαχείρισης των συναισθημάτων του.
Οι ανάγκες του παιδιού πρέπει να προηγούνται από αυτές των γονιών. Το παιδί δεν είναι περιουσιακό στοιχείο που μπορεί να διεκδικήσει ο ένας ή ο άλλος γονιός. Χρειάζεται και τους δύο γονείς που μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά ακόμα, κι όταν δεν ζουν μαζί.
Οι γονείς πρέπει να πληροφορήσουν το Σχολείο, για τις αλλαγές που επήλθαν στη ζωή του παιδιού τους. Ο δάσκαλος του μικρού παιδιού μπορεί με διακριτικότητα να προσφέρει σταθερότητα, παρηγοριά και υποστήριξη, όταν οι γονείς μπλεγμένοι με τα δικά τους προβλήματα δε μπορούν να ασχοληθούν μαζί του.
Οι γονείς πρέπει να βεβαιωθούν, ότι το παιδί δε θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για ότι συνέβη. Το παιδί πρέπει να μάθει πού είναι τα όρια της υπευθυνότητας του και να αποδεχθεί, ότι υπάρχουν γεγονότα έξω από τον έλεγχό του.
Ο γονιός πρέπει να προσφέρει στο παιδί ποιότητα ζωής μ’ ένα νέο ξεκίνημα, να του δώσει ευκαιρίες για συναισθηματική ανάπτυξη και ολοκλήρωση, να του εξασφαλίσει σωματική υγεία ( πολλοί ξεχνούν ακόμα και τον εμβολιασμό των παιδιών τους).

Τα δεν πρέπει του διαζυγίου:

Το παιδί δεν πρέπει να γίνεται ακροατής όλων των παραπόνων του ενός γονιού για τον άλλο. Έχει τη δική του εμπειρία για την κατάσταση και με οποιαδήποτε άλλη περιγραφή μπερδεύεται και αισθάνεται μεγαλύτερη ανασφάλεια και απειλή.
Το παιδί δεν πρέπει να καταγράφεται στον κατάλογο των συμμάχων, στη διαμάχη του ενός γονιού με τον άλλο. Αυτό μπορεί να το θυμώσει με το γονιό που το κάνει όσο δικαιολογημένος κι αν είναι.
Ο καυγάς δε πρέπει να συνεχίζεται μέσω του παιδιού.
Το παιδί δε πρέπει να αποθαρρύνεται να μιλά για την κατάσταση με τον τρόπο που αυτό τη βλέπει, πχ. ”χρειαζόμαστε ένα μπαμπά τώρα που ο παλιός έχει φύγει”!

*Οι γονείς δε πρέπει να φορτώνουν στα παιδιά τα ενήλικα προβλήματά τους, το παιδί δε μπορεί να επεξεργαστεί τις στενοχώριες και το άγχος τους, και συχνά ελλοχεύει ο κίνδυνος της παιδικής κατάθλιψης!
*Οι γονείς δε πρέπει να ξεχνούν ότι τα παιδιά τους εξακολουθούν να είναι παιδιά παρά τις αλλαγές που προέκυψαν.Θα συνεχίσουν να παίζουν με τα άλλα παιδάκια, και θα είναι ανέμελα ή ζαβολιάρικα.
*Οι γονείς δε πρέπει να ασχολούνται μόνο με το παιδί τους. Η υπερβολική προσκόλληση κάνει κακό στους ίδιους γιατί δε μπορούν να αναπτύξουν ενδιαφέροντα ή σχέσεις αλλά και στο παιδί γιατί γίνεται εξαρτημένο και άβουλο.
* Δεν πρέπει να υποκρίνονται, ότι είναι τέλειοι και ότι δεν κάνουν ποτέ λάθη. Πρέπει να απολογούνται όταν κάνουν κάτι ή λένε κάτι για το οποίο έχουν μετανοιώσει. Αυτό δεν είναι αδυναμία, μακροπρόθεσμα το παιδί θα τους εκτιμήσει περισσότερο.

*Οι γονείς δε πρέπει να υποκύπτουν σε συναισθηματικό εκβιασμό από το παιδί τους. Αν δεν έχουν χρόνο ή χρήμα για κάτι που τους ζητά θα πρέπει να το λένε και να επιμένουν σ’ αυτό. Το παιδί αισθάνεται περισσότερο ασφαλές όταν υπάρχουν συγκεκριμένα όρια.

-Θέλω να συμπληρώσω ακόμη, ότι στο θέμα ενός διαζυγίου, υπάρχει πάντα και η εμπλοκή του άμεσου περιβάλλοντος, όπως και της κοινωνίας. Όταν γίνονται σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, οι περισσότεροι άνθρωποι απαντούν: ” Ένα διαζύγιο; μα δεν έχει σημασία”. Κι όμως έχει. Το διαζύγιο είναι κάτι σαν τον ρατσισμό! Οι άνθρωποι λένε: ”Δεν έχω τίποτα εναντίον ενός μαύρου αρκεί να μη παντρευτεί την κόρη μου”. Μόλις όμως τα παιδιά τους, τους πουν: ”Αποφάσισα να χωρίσω”,τραυματίζονται βαθιά.

Όμως όσο σκληρό κι αν φαίνεται, η απόφαση για το διαζύγιο δεν αφορά τους γονείς των συζύγων, τα παιδιά τους είναι εκείνα που ετοιμάζονται να ανέβουν ένα ανηφορικό γεμάτο περιπέτειες δρόμο με συνοδοιπόρους τα παιδιά τους και γιαυτό πρέπει να το σκεφθούν με τη λογική περισσότερο και λιγότερο με το συναίσθημα.

Πηγή: ” Οικογένεια” της Στέλλας Τσίτουρα.