Βοήθεια! Οι γονείς μου χωρίζουν

Αν και το διαζύγιο έχει σχεδιαστεί σαν ένα κοινωνικό γιατρικό για ένα δυστυχισμένο γάμο, έρευνες των τελευταίων 20 ετών,  αποκαλύπτουν, ότι οι γονείς και τα παιδιά το βιώνουν σαν μια εξαιρετικά επώδυνη εμπειρία.
Το διαζύγιο είναι ακριβώς το αντίθετο από το θάνατο, είναι μέρος της ίδιας της ζωής που είναι περίπλοκη, αντιφατική, δύσκολη.
Η παραδοσιακή εικόνα του άνδρα και της γυναίκας που ενώνονται για πάντα με την παρουσία ενός παιδιού, δεν ανταποκρίνεται στην  κοινωνιολογική πραγματικότητα.
Σήμερα οι άνθρωποι μένουν μαζί γιατί το θέλουν οι ίδιοι.

Υπάρχουν όμως  ορισμένοι που αισθάνονται – γιατί έτσι έχουν ανατραφεί από τους δικούς τους γονείς – τόσο ένοχοι για τα πατρικά ή μητρικά αισθήματα τους, που νομίζουν ότι, η μελλοντική ζωή των παιδιών τους εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από τη δική τους πατρική συμπεριφορά απέναντί τους.

Ένας γονιός όμως που νοιώθει ένοχος  στο παιδί του δε μπορεί να είναι σωστός γονιός. Το ίδιο συμβαίνει όταν οι γονείς υποφέρουν από μια συζυγική αρρώστια.
Όταν μια οικογένεια βρίσκεται σε κρίση, οι σύζυγοι ασχολούνται λίγο ή πολύ λίγο με τα παιδιά τους απορροφημένοι από την ίδια την κρίση τους και τα προβλήματά της.
Τα οικογενειακά γεύματα είναι πολύ λίγο ευχάριστα και τα παιδιά δε μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει στο μπαμπά και τη μαμά.
Ο ένας μπαίνει, ο άλλος βγαίνει, χτυπάνε τις πόρτες, δημιουργούν μια θλιβερή ατμόσφαιρα που καταγράφεται στο υποσυνείδητο των παιδιών.
Καθένας από τους γονείς είναι κλεισμένος στον εαυτό του, χωρίζει για τον εαυτό του γιατί το διαζύγιο είναι μια απόλυτα προσωπική περιπέτεια που όμως συμπαρασύρει και τα παιδιά.
Με το διαζύγιο το παιδί βλέπει να τινάζεται στον αέρα η οικογενειακή ενότητα και γιαυτό το λόγο, είναι το μόνο πρόσωπο που δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο, αφού το θύμα είναι το ίδιο.
Ο Γάλλος παιδοψυχίατρος Romain Liberman, αναφέρει ότι,” Για το παιδί, το διαζύγιο αποτελεί ένα τρομερό σοκ, μεγαλύτερο κι από το θάνατο ενός από τους γονείς”.

Αυτό εξηγείται ως εξής:
Όταν ένας από τους γονείς πεθάνει, το παιδί έχει την τάση να τον εξιδανικεύει και χάρη στη φαντασία του, μαλακώνει τον πόνο που αισθάνεται. Ο γονιός που μένει, μιλά στο παιδί με θετικά λόγια για το νεκρό πατέρα ή μητέρα.
Αντίθετα, όταν ένα ζευγάρι χωρίζει, τις περισσότερες φορές ο ένας κατηγορεί τον άλλο, καταστρέφοντας έτσι την εικόνα του άλλου στα μάτια του παιδιού.
Μεγαλύτερο είναι το σοκ του διαζυγίου, όταν το παιδί νοιώθει ενοχή για τη διάλυση της οικογένειας του. Και αυτή η ενοχή δημιουργείται όταν οι γονείς προσπαθούν να μεταθέσουν τις ίδιες τους τις ευθύνες.

Το παιδί γίνεται τότε ο αποδιοπομπαίος  τράγος του διαζυγίου.

Πώς ένα παιδί να μη νοιώσει ενοχή, όταν η μητέρα του  δε διστάζει  να του επαναλαμβάνει π.χ ”Εσύ φταις που μας εγκατέλειψε ο πατέρας σου”. Παρόμοιες εκφράσεις γράφονται βαθιά μέσα στο μυαλό του παιδιού, που καταλήγει να πιστέψει ότι, αν δεν υπήρχε, αν δε γεννιόταν, οι γονείς του δε θα χώριζαν.
Ποτέ δε θα ξεχάσω ένα δωδεκάχρονο αγόρι που ήλθε κάποτε στο γραφείο μου  για βοήθεια και που μου είπε αυτολεξεί:
” Όταν οι γονείς μου, μου ανακοίνωσαν ότι θα χωρίσουν οριστικά, ένοιωσα να πέφτουν οι τοίχοι του σπιτιού μας και έμεινα εγώ να στηρίζω το ταβάνι μόνος μου”. Το συγκεκριμένο παιδί θεωρούσε, ότι έπρεπε να αναλάβει τώρα και ρόλο προστάτη της οικογένειας, αφού θα έμενε με την ανήμπορη μητέρα του!

Τα παιδιά των διαζυγίων αντιμετωπίζονται ευκολότερα στη μικρή ηλικία.

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, αντιλαμβάνονται ότι η ασφάλεια τους δεν είναι ακλόνητη. Μετά από ένα χωρισμό το σπίτι μπορεί να είναι πιο ήσυχο, αλλά 99 στα 100 παιδιά μισούν αυτή την κατάσταση, καταπιέζοντας τα συναισθήματά τους.
Ωστόσο όλοι πρέπει να καταλάβουμε, ότι το διαζύγιο δεν είναι μια ”απλή ίωση” στην αισθηματική ζωή του ανθρώπου.
Είναι ένα ”ατύχημα” που πολλές φορές μπορεί να καταλήξει σε ”δυστύχημα”. Τα πάντα εξαρτώνται από τη στάση που θα κρατήσουμε απέναντί του.
Αν ο χωρισμός των γονιών γίνει σε μια φιλική ατμόσφαιρα αμοιβαίας κατανόησης  το παιδί ξεπερνά τη δοκιμασία πολύ πιο εύκολα και έχει μεγάλες πιθανότητες στο μέλλον να πετύχει και στην προσωπική του ζωή.

Αν τώρα ”πρέπει να ρωτάμε το παιδί με ποιόν θέλει να ζήσει τον πατέρα ή τη μητέρα” σε περίπτωση διαζυγίου, η άποψή μας είναι ”όχι” και το αναλύουμε ως εξής:

Το κάθε παιδί ανεξαρτήτου ηλικίας θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα τρομερό δίλημμα που αργότερα θα εμφανιστεί μπροστά του με ενοχές και πολλές συναισθηματικές διαταραχές, πώς να διαλέξει δηλαδή ανάμεσα σε δυό ανθρώπους που λατρεύει και εμπιστεύεται; Μπορείτε να μπείτε για λίγο στα δικά του παπούτσια, πώς θα νοιώσετε αλήθεια;

Επίσης πιστεύουμε ότι μετά το διαζύγιο, η εκ περιτροπής ανατροφή των παιδιών είναι απαράδεκτη π.χ τη μία εβδομάδα ο ένας και την άλλη ο άλλος. Το παιδί έχει ανάγκη από σταθερότητα και όχι ότι βολεύει και εξυπηρετεί εμάς.

Τελειώνοντας θέλω να αναφερθώ στους” Μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου ” με μια αληθινή ιστορία.

Ο Γιώργος (το όνομα είναι τυχαίο) είναι ένας χωρισμένος πατέρας.  Μας επισκέφθηκε στο γραφείο προκειμένου να διαχειριστεί τις συμπεριφορές των δύο παιδιών του, ηλικίας 3 και 5 ετών, επειδή είχε χάσει εντελώς τον έλεγχο.
Ο Γιώργος είναι  ένας άνδρας 43 ετών με εντυπωσιακή παρουσία.
Είναι ένας επιτυχημένος διευθυντής μεγάλη επιχείρησης, πετυχαίνει υψηλούς στόχους στη δουλειά του, έχει ισχυρούς φίλους  και ευρεία κοινωνική αποδοχή.
Είναι χωρισμένος με την επίσης επιτυχημένη επαγγελματικά σύζυγό του. Τα δύο παιδιά τους, κατόπιν κοινής συμφωνίας ζουν με τη μητέρα τους. Ο πατέρας μπορεί να τα παίρνει ορισμένα απογεύματα Τετάρτης και τα Σαββατοκύριακα.
Ο Γιώργος θεωρεί την πρώην σύζυγό του ”θηρίο χωρίς συναισθήματα” αφού επιβάλλει στα παιδιά τιμωρίες
και αυστηρούς κανόνες. Ο ίδιος νοιώθει τύψεις και ανησυχεί για το μέλλον τους.
Πήρε λοιπόν την απόφαση να γίνει ο καλύτερος φίλος  των παιδιών θεωρώντας, ότι ο χρόνος που θα περνούν κοντά του θα είναι ατέλειωτες διακοπές, κάτι σαν  καθημερινή εκδρομή στη disneyland δηλαδή!
Έτσι το πρωί του Σαββάτου ξεκινούν με επίσκεψη σε γνωστό παιγνιδοκατάστημα της πόλης μας αγοράζοντας ότιδήποτε, μετά σε Παιδότοπο, το μεσημέρι σε φημισμένο φάστ – φούντ, το απόγευμα σε σινεμά, απ’ όπου και τα μεταφέρει μισοκοιμισμένα στο σπίτι το δικό του ή της μητέρας του, αναλόγως το πρόγραμμα του.
Στο σπίτι γίνεται ταυτόχρονα ο καμαριέρης τους, ο υπηρέτης και το ”σήκω- κάτσε”. Τα παιδιά είναι εκτός ελέγχου ξεφωνίζουν, δέρνονται ή άλλες φορές κάθονται παθητικά  στον καναπέ ο ένας με το Τablet και η άλλη στα παιδικά της τηλεόρασης, μασουλώντας πατατάκια.
Ο Γιώργος μας ανέφερε ακόμα ότι τον αποκαλούν χαϊδευτικά ”μοσχαράκι” όμως ο ίδιος νοιώθει σαν αγελάδα που την αρμέγουν κανονικά και την αγαπούν μόνο όταν πίνουν το γάλα της ”νοιώθω κορόϊδο”, είπε.
Η περίπτωση του Γιώργου χρειάστηκε πολλές συναντήσεις για τροποποίηση της στάσης του και σωστού χειρισμού των παιδιών του αλλά όλα πήγαν καλά στο τέλος!

Πολλοί από τους σημερινούς χωρισμένους άνδρες με παιδιά είναι
οι ”μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου”.

Μια νέα μορφή οικογένειας λοιπόν, μια νέα γενιά πατεράδων που είναι εντελώς απροετοίμαστοι στο νέο τους αυτό ρόλο.
Νοιώθουν ενοχές και ανεπάρκεια, νοιώθουν ευθύνη για τα παιδιά τους που υπεραγαπούν αλλά δεν ξέρουν το μέτρο και τα όρια.
Ήρθε ο καιρός να μάθουν, αρκεί να θέλουν και θα γίνουν οι καλύτεροι γονείς.
Άλλωστε οι μπαμπάδες κατέχουν το πιο σημαντικό κομμάτι στις καρδιές των παιδιών τους, είναι τόσο ευαίσθητοι  και τρυφεροί!