Κάθε ζευγάρι έχει αναμφίβολα τη δική του ιστορία που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Παρ’ όλα αυτά όμως, μελετώντας επί σειρά ετών ζευγάρια σε κρίση, έχω διαπιστώσει ότι κάποιες αιτίες αποτυχίας είναι κοινές και επαναλαμβάνονται.
Προσωπικά πιστεύω, ότι το πρώτο ταρακούνημα, η αρχική και βασική αιτία αποξένωσης σ’ ένα ζευγάρι που μέχρι σήμερα ήταν ερωτευμένο και βολεμένο, είναι ο ερχομός του πρώτου παιδιού τους!
Τα ζευγάρια όταν αρχίσουν την κοινή ζωή τους είναι ”μια ψυχή σ’ ένα σώμα” και αισθάνονται ικανά να καλύψουν σωματικές και συναισθηματικές τους ανάγκες. Ο ένας είναι τα πάντα για τον άλλο: Σύζυγος, εραστής, φίλος, γονιός, παιδί. Η συνύπαρξη αυτή δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και προστασίας από τον ”σκληρό” έξω κόσμο. Δυστυχώς όμως αυτό δεν κρατάει για πολύ.
Ο ερχομός του πρώτου παιδιού φέρνει τα πάνω κάτω! Οι αναπόφευκτες αλλαγές κλονίζουν την εύθραυστη ισορροπία της σφικτής συνύπαρξης που δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη για αλλαγές αλλά και παρεμβολές τρίτων. Αρχίζει πάντα η εκθρόνιση του πατέρα που τη θέση του καταλαμβάνει ο νεογέννητος ”βασιλιάς”. Η εκθρόνιση ξεκινάει πρακτικά από τον θηλασμό. Μέχρι τώρα το στήθος ήταν ”μόνο δικό σου και δικό μου”, τώρα το οικειοποιήθηκε ο μικρός εισβολέας της ζωής μας. Το ξεβόλεμα από το κρεββάτι μας, η συνήθεια της αγκαλιάς, η επιλόχεια θλίψη, η επέλαση των πεθερικών με το πρόσχημα της βοήθειας αλλά και της ουσιαστικής ανάμιξης σε προσωπικά θέματα του ζευγαριού, πόση αναστάτωση φέρνουν στη δομημένη ζωή δύο νέων ανθρώπων!
Θυμάμαι κάποτε ένα νέο ζευγάρι που ήρθε στο γραφείο μου ζητώντας συμβουλές για την απόφασή τους να χωρίσουν. Ο λόγος που ανέφερε η γυναίκα ήταν ”η απιστία του συζύγου” της. Εκείνος παραδέχθηκε το γεγονός λέγοντας ότι ”μετά τη γέννηση του παιδιού τους και επί ένα χρόνο, η σύζυγος του κοιμόταν στο συζυγικό τους κρεββάτι με τη μαμά της και το μωρό, ενώ εκείνος στον καναπέ του σαλονιού”!
Χτίζοντας μια σχέση σιωπής: Η σιωπή αποτελεί μια ”βολική” επιλογή που οδηγεί στην αναβολή της αντιμετώπισης του προβλήματος. Όταν ο ένας ρωτάει τον άλλο ”πως είσαι”; το μεσημέρι που βρίσκονται μαζί και παίρνει απάντηση: ”όπως πάντα” ή ”πως θες να είμαι δηλαδή” φαίνεται ότι η σχέση είναι σε φθορά. Συχνά η αποξένωση παίρνει το ρόλο της συντροφικότητας και οδηγεί σε μια τυπική συνύπαρξη, όπου οι δύο σύζυγοι απλά συμβιώνουν και μοιράζονται ένα ”ψυχρό σπίτι”. Τυπικοί και αδιάφοροι διάλογοι, χωριστά κρεβάτια, σπάνιες σεξουαλικές επαφές, χωριστά πορτοφόλια. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται θέλουν να μοιράζονται και τις εντάσεις και την καθημερινότητα τους. Αν δεν επικοινωνούμε δεν μπορούμε να ξέρουμε τι περνάει ο άνθρωπός μας. Ο καθένας μπορεί να έχει δικά του σοβαρά θέματα που τον απασχολούν και τον απομονώνουν. Κλεινόμαστε στις σκέψεις μας κι αφήνουμε στην άκρη το σύντροφό μας, ίσως και να σκεφτόμαστε ότι έτσι τον προστατεύουμε από δυσάρεστα συναισθήματα. Στην πραγματικότητα όμως έχει ξεκινήσει το χτίσιμο του τοίχου και της απόστασης ανάμεσά μας. Όταν δύο άνθρωποι μοιάζουν ξένοι στο ίδιο σπίτι τότε αναπόφευκτα βιώνουν κάποιες ιστορίες. Μπορεί να υπάρχει ένταση μπορεί και αδιαφορία. Ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και λειτουργούν πλέον ως συγκάτοικοι και όχι ως ζευγάρι!
Είμαστε ζευγάρι θα πει πως καθένας από τους δυο, δε θα αισθανθεί ποτέ μόνος. Όταν δύο άνθρωποι αποφασίζουν να είναι μαζί τότε μοιράζονται και τις σκέψεις και τα προβλήματα και τα άγχη τους. Δεν αφήνουμε το σύντροφό μας να χαθεί μόνος του στην καθημερινότητα αλλά βρισκόμαστε δίπλα και του λέμε : ”Είμαι εδώ για σένα”.
Έχω γνωρίσει ζευγάρια που τρελαίνονται από αγωνία για το μέλλον των παιδιών τους, που δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τις δικές τους ανάγκες από αυτές των παιδιών τους, ζευγάρια που έμειναν προσηλωμένα στο μεγάλωμα των παιδιών τους και έχασαν παντελώς την επαφή μεταξύ τους. Τι κόστος θα πληρώσουν για το συμβόλαιο που συνυπέγραψαν; Ένα συμβόλαιο που γράφει πως στο βωμό του γονεϊκού ρόλου θα θυσιαστούν τα όνειρα, οι προσωπικές φιλοδοξίες, η χαρά, η ξεκούραση, η διασκέδαση! Με τον-την ”σύζυγο”, δεμένοι στον ”ίδιο ζυγό” αγωνίστηκαν για να έχουν τα παιδιά τους τα πάντα. Ο καθένας έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. Δε χρειάστηκε να ”γνωριστούν” να μιλήσουν όλα τα χρόνια που ανάλωσαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Εκείνο όμως που δεν πρόβλεψαν είναι τι θα γίνει όταν πετάξουν και φύγουν τα παιδιά από κοντά τους. Πως θα αντιμετωπίσουν την άδεια φωλιά; Όταν κάποια μέρα γυρίσουν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον και ρωτήσουν: ”Εσύ ποιος είσαι”; τότε θα αναρωτηθούν ” Μα από πότε γίναμε δυο ξένοι”;
Πολλές έρευνες αποκαλύπτουν πως αυτό που φθείρει μια σχέση ή ένα γάμο δεν είναι οι μεγάλες διαφορές αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης τους. Το 69% των προβλημάτων είναι από τη φύση τους άλυτα και παντοτινά. Και ενώ τα προβλήματα δε φεύγουν ποτέ, τα ζευγάρια επιμένουν να τσακώνονται ως τα βαθιά γεράματα! Τα περισσότερα προβλήματα στα παντρεμένα ζευγάρια δε θα λυθούν ποτέ κι όμως ο ένας επιμένει ν’ αλλάξει το μυαλό του άλλου! Αυτό βέβαια δε θα συμβεί ποτέ γιατί σχεδόν όλες οι διαφωνίες βασίζονται σε θεμελιώδεις διαφορές, όπως οι αξίες, η παιδική ηλικία, η προσωπικότητα, το γονεϊκό περιβάλλον κλπ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κάθε τσακωμός είναι ένας ακόμα χαμένος χρόνος από τη ζωή τους.
Κατ’ αρχή, για να καταφέρουμε να διορθώσουμε μια κατάσταση θα πρέπει να το θέλουμε και οι δύο. Συνήθως το αντιλαμβανόμαστε αφού έχει συμβεί και ή ψάχνουμε τρόπους να το διορθώσουμε όσο είναι νωρίς ή βλέπουμε πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Έτσι σας συμβουλεύω λοιπόν:
Τι είναι ο εκφοβισμός ή bullying; Η λέξη εκφοβισμός (εκ-φοβίζω) εμπεριέχει την έννοια του φόβου.…
Παρακολούθησα στο ERTFLIX την ταινία CAPERNAUM και είμαι συγκλονισμένη. Περπάτησα στα μονοπάτια της μνήμης και…
"Η καλοσύνη είναι μια γλώσσα την οποία μπορούν να ακούσουν οι κωφοί και μπορούν να…
Μα πότε πέρασαν τα χρόνια και ξαφνικά γίναμε παππούς και γιαγιά; Ένας ρόλος άγνωστος που…
"Μέχρι να αγαπήσεις ένα ζώο, ένα κομμάτι της ψυχής σου παραμένει κοιμισμένο." Ανατόλ Φράνς. Στις…
"Οι άνθρωποι σταμάτησαν να κοιτάζονται στα μάτια, τα μάτια έγιναν οθόνες και οι φωνές πληκτρολόγια".…