”Γυναίκες που γνώρισα”

Η Ντίνα

Είναι 47 χρονών. Βαθιά μελαχρινή χωρίς κανένα δόντι με φουσκωμένη κοιλιά, νομίζω κάθε φορά που τη βλέπω, πως είναι έγκυος.

Βαμμένα μαλλιά με μπογιά αγορασμένη από το περίπτερο της Στέλλας.  Δεν κάνει ποτέ μπάνιο γιατί δεν έχει τέτοια πολυτέλεια στο σπίτι της, αλλά και εκ πεποιθήσεως.

Φορά πάντα αποφόρια και τσόκαρα. Φορά όμως και ρολόι που δεν το αποχωρίζεται, χωρίς να ξέρει την ώρα. Ο δείκτης έχει σταματήσει στο  δώδεκα παρά πέντε!!  Το λουράκι είναι βγαλμένο από παιδικό ρολογάκι.   Η βέρα της από στραντσαριστό σύρμα.

Κάθε μέρα έρχεται με διαφορετικά τσόκαρα, άλλα με πολύχρωμα στρας, άλλα με σκέτο λάστιχο κι άλλα από φαγωμένο φελλό.   Μια μέρα ήρθε στο γραφείο με διαφορετικά παπούτσια, το ένα είχε μια μεταλλική αγκράφα  Cucci και το άλλο μια κατακόκκινη φουντίτσα Armani, της άρεσαν τόσο πολύ που δεν ήξερε ποιό να διαλέξει!  Ήταν κι αυτά από ευγενείς δωρεές φιλάνθρωπων κυριών των βορείων προαστείων!

Η Ντίνα λοιπόν με το ” Καλημέρα, πως είστε σήμερα;” άπλωνε την πραμάτεια των βασάνων της στο γραφείο μου.

” Ο άντρας μου είναι γιαμάν – φουτ, θα τον διώξω επί παντός, δεν αντέχω άλλο.  Όλη μέρα βλέπει βιντεοταινίες, καπνίζει χασίς και τα παιδιά να πεινάνε”!

Κι εγώ, από τη μια να πορεύομαι στην έρημο της απόγνωσή της και από την άλλη να σκέφτομαι τα λόγια του Ιατρίδη :  ”Είναι μάταιο να βοηθούμε τους ανθρώπους, όταν δεν αλλάζουμε τις Κοινωνικές Συνθήκες που τους οδήγησαν στην αποδυνάμωση”.

Όμως Ντίνα, εσύ τι φταίς, κι εγώ τι να κάνω;