Είμαι μοναχοπαίδι!

Ο πολύτιμος λίθος, το δώρο του Θεού, το σπάνιο πετράδι! Πόσα και πόσα δεν έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τα μοναχοπαίδια ανά τους αιώνες!

Ακόμα και τα παραμύθια ξεκινούν με το ”Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας βασιλιάς που είχε μια μονάκριβη κόρη ή ένα μονάκριβο πρίγκηπα”.

Μοναχοπαίδια ήταν ακόμα: Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Ο Αϊνστάιν, ο Ζαν Πολ Σαρτρ, η Ίντιρα Γκάντι, ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ και τόσοι άλλοι διάσημοι επιστήμονες και πολιτικοί.

Βέβαια τα παλιά χρόνια η κοινωνία θεωρούσε τα μοναχοπαίδια ως κακόμοιρα και άτυχα παιδιά, στους δε γονείς που είχαν αποκτήσει ένα μόνο παιδί έλεγαν τη φοβερή ρήση: ”Έχεις ένα; ίσον κανένα”! προτρέποντας έτσι τα ζευγάρια να μην αρκεστούν στο ένα μόνο παιδί γιατί κινδύνευαν κάποια στιγμή να μείνουν άτεκνοι!

Όμως η πραγματικότητα είναι, ότι η ζωή ενός μοναχόπαιδου μπορεί να είναι τόσο γεμάτη, τόσο επιτυχημένη όσο οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου.

Το να είσαι μοναχοπαίδι μπορεί να είναι μια ξεχωριστή περιπέτεια στο ταξίδι της ζωής, ειδικά αν έχεις γονείς που θα κάνουν τα πάντα για να σε βοηθήσουν να ζήσεις αυτή τη διαδρομή με συναισθηματικά εφόδια και θετικές εμπειρίες.

Ας περιγράψουμε λοιπόν την προσωπικότητα ενός μοναχόπαιδου: Συχνά ακούμε να λένε για τα ”Μ” πως είναι κακομαθημένα, εγωιστές, τεμπέληδες και απόμακροι. Είναι αλήθεια βέβαια , ότι πέρασαν τη ζωή τους, με το να είναι στο επίκεντρο της προσοχής, τα είχαν το πιθανότερο όλα στο χέρι, είχαν κάθε πολυτέλεια, ακόμα και στις πιο φτωχές οικογένειες.

Δε συμφωνούμε όμως με το παρεξηγημένο στερεότυπο που πιστεύει ο περισσότερος κόσμος για τα ”Μ”.

Τα ”Μ” όχι μόνο δεν είναι συνηθισμένα να τα έχουν όλα στο χέρι και περιμένουν να τα υπηρετούν σ΄όλη τη ζωή τους, αλλά είναι  μεταξύ των πρώτων που επιτυγχάνουν σε κάθε τομέα, με ότι επιχειρήσουν να καταπιαστούν.

Αν μελετήσουμε προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι το ” Μ” έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός πρωτότοκου, μόνο που πρέπει να τα μεγεθύνουμε δυο και τρεις φορές. Εκεί π.χ που το πρωτότοκο είναι απλά οργανωμένο το ”Μ” είναι υπερ-οργανωμένο. Αν εμπιστεύεσαι ένα πρωτότοκο να του αναθέσεις μια δουλειά, να είσαι σίγουρος ότι το ”Μ” θα το κάνει με μεγαλύτερη υπευθυνότητα, δεν κάνει κάτι ”έτσι για πλάκα”.

Ένα ”Μ” είναι αξιόπιστο, είναι ο τύπος του ανθρώπου που μπορείτε να βασιστείτε. Ο λόγος του είναι συμβόλαιο (σπάνιο στο σημερινό κόσμο).

Είναι ευσυνείδητο, αν θέλετε κάτι να γίνει σωστά αναθέστε το σ΄ένα πρωτότοκο, αν θέλετε να γίνει τέλεια αναθέστε το σ΄ένα ”Μ”.

Τα ”Μ” είναι καλά οργανωμένα. Έχουν τάξη και πρόγραμμα στην καθημερινότητά τους. Στο σχολείο πηγαίνουν προετοιμασμένα, είναι προσεγμένα, καθαρά και προσεκτικά. Συμμετέχουν σε δραστηριότητες, λατρεύουν τις εκδρομές και τις δράσεις στη φύση.

Ας δούμε όμως κάποια ειδικά προβλήματα που συχνά εμφανίζουν τα Μοναχοπαίδια:

– Το ”Μ” δε θα εκπέσει ποτέ από το ”θρόνο” του, που σημαίνει ότι δε θα μάθει εύκολα να μοιράζεται τόσο τα παιγνίδια του, όσο και την αγάπη και το ενδιαφέρον του περιβάλλοντός του.

Το ”Μ” μπορεί να πάει στον παιδικό σταθμό και να υποφέρει ψυχικά από το γεγονός, ότι και άλλα παιδιά θα παίξουν με τα ίδια παιγνίδια!

– Το ”Μ” εκτός του ότι πιστεύει, ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω του, εκτός του ότι είναι εγωκεντρικό, εμφανίζει κι άλλη μία ιδιαιτερότητα: Όταν συμβεί κάτι κακό θεωρεί ότι είναι ο στόχος. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: α) Επειδή βλέπει τον εαυτό του σαν το επίκεντρο όλων και β) επειδή ήταν πάντα προστατευμένο, δε γνωρίζει τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής.

Παράδειγμα: Αν ο δάσκαλος το βαθμολογήσει με χαμηλό βαθμό σε κάποιο μάθημα, νομίζει ότι δεν το συμπαθεί, όχι επειδή δεν είχε μελετήσει καλά!  Έτσι μεγαλοποιεί τη σοβαρότητα σε κάθε συμβάν, ενώ πιστεύει πως μόνο αυτό υφίσταται άδικη μεταχείριση. (Τις περισσότερες φορές συνεπικουρούν και οι γονείς οι οποίοι ταυτίζονται απολύτως με το καμάρι τους νομίζοντας ότι αδικούνται οι ίδιοι).

Ακούμε συχνά από γονείς:” Ο δάσκαλος μας, μεροληπτεί εις βάρος μας, δε μας συμπαθεί, ενώ γράψαμε άριστα μας αδίκησε”.

– Συχνά ένα ”Μ” γίνεται ”άρπαγας” φίλων, αυτό διαφέρει από τον αποδέκτη. Εδώ είναι πρόθυμο να μοιραστεί υλικά αγαθά όπως (παιγνίδια – γλυκά- μολύβια) αλλά μόνο σαν μέσο για να προσελκύσει φίλους.  Χρησιμοποιεί τα δικά του πράγματα για να προσελκύσει ή να κλέψει φίλους των άλλων.

Αποκρυπτογρφώντας τη συμπεριφορά αυτών των παιδιών, διαπιστώνουμε ότι σαν να λένε: ”Σου δίνω δέκα Ευρώ για να μην έχεις πια φίλο το Νικόλα”. Βέβαια δεν το λένε τόσο ευθέως!

Αυτή η συμπεριφορά είναι σκληρή κι εγωιστική και αποβαίνει σε βάρος του παιδιού.  Πολλές φορές, όταν δε μπορεί να εξαγοράσει τους φίλους του και δε βρίσκει άλλο τρόπο να τους αποκτήσει, τότε απομονώνεται νιώθοντας πικρία και απογοήτευση.

Οι γονείς ακούν συχνά: ” Δε με παίζουν τ΄άλλα παιδιά, δε με συμπαθούν, δε με θέλουν, μ΄αφήνουν μόνο και δεν ξέρω το λόγο”.

Πολλά ”Μ” έχουν το σύνδρομο του ”ανικανοποίητου” ζητώντας όλο και περισσότερα, όχι μόνο υλικά αγαθά αλλά και συναισθηματική αποκλειστικότητα.

Ζηλεύουν και εκρήγνυνται αν οι γονείς ή οι οικείοι τους δείξουν ενδιαφέρον και σε άλλο άτομο.

Γνωρίζω  ένα παιδάκι ”Μ” που οι γονείς του έχουν χρυσώσει τη ζωή του, καθημερινά του δίνουν όλο και περισσότερα αλλά δε μένει ποτέ ικανοποιημένο, δεν ανοίγει πια τα νέα του παιγνίδια κι όλο ζητάει κι άλλα, μοιάζει με απύθμενο πηγάδι.

Μιλώντας με τους γονείς, μου αποκάλυψαν ότι για να το αποκτήσουν κατέφυγαν σε τρεις εξωσωματικές, ενώ είχαν την ατυχία και δύο αποβολών!

Δεν είναι παράξενο λοιπόν, που έδειξαν τόση ανεκτικότητα και άνευ ορίων επιτρεπτικότητα από την ώρα της γέννησής του.

Είναι κατανοητό, αλλά άθελά τους δημιούργησαν ένα μικρό ”Ηγεμόνα”.

Τα λάθη των γονέων

Συνήθως οι γονείς ενός ”Μ” κάνουν τα πάντα για να το φέρουν πιο κοντά τους.

Το μήνυμα που στέλνουν στο παιδί είναι: ”Είμαστε οι μόνοι πραγματικοί σου φίλοι, οι μόνοι άνθρωποι που μπορείς να εμπιστευτείς”. Αγαπούν το παιδί τους τόσο, που φοβούνται να το μοιραστούν με οποιονδήποτε άλλο!

Αυτό είναι η αποκαλούμενη ”αποπνικτική αγάπη”. Εδώ οι γονείς θέλουν τόσο πολύ να προστατεύσουν και να προφυλάξουν το παιδί τους από οποιοδήποτε κίνδυνο, ώστε καταλήγουν να δημιουργήσουν ένα ”συναισθηματικό νάνο”.

Τι συμβαίνει όμως σ΄αυτό το παιδί όσο μεγαλώνει;

Είτε γίνεται το ”παιδί της μαμάς του” που θα μείνει εργένης ως τα σαράντα του, παραμένοντας στην πατρική εστία ή θα εξεγερθεί και θα απομακρυνθεί από το σπίτι, κόβοντας όλους τους δεσμούς με τους υπερπροστατευτικούς γονείς του. Και στις δύο περιπτώσεις όλοι βγαίνουν χαμένοι!

– Οι γονείς ενός ”Μ” δυσκολεύονται να το αφήσουν να τους φύγει. Το παιδί τους είναι τόσο ξεχωριστό γι αυτούς, τους το χρωστάει να μείνει κοντά τους, διατηρώντας την ακεραιότητα του ”οικογενειακού τριγώνου”. Πρόκειται δυστυχώς για μια στενόμυαλη άποψη που σχεδόν πάντα καταλήγει σε ανάφλεξη που καίγονται μέσα σ΄αυτήν, όλοι.

Το μεν παιδί αισθάνεται ότι το χρησιμοποιούν οι γονείς του για να μη μείνουν μόνοι και αβοήθητοι, γεγονός που το εξοργίζει, οι δε γονείς νιώθουν πικρία και απογοήτευση επειδή δεν εκτιμήθηκαν δεόντως ”οι κόποι και οι θυσίες τους”.

– Ένα άλλο μεγάλο λάθος των γονέων με ”Μ” είναι κατά την άποψή μου, ότι θεωρούν πως το παιδί τους είναι η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή τους και μετά ο σύζυγος- σύντροφός τους.

Πολλές φορές μητέρες, μου ανέφεραν, ότι”κοιμούνταν μαζί με το παιδί τους ενώ ο μπαμπάς στον καναπέ του σαλονιού”! Οι περισσότερες ήταν μάνες με γιους!!

”Η συζυγική μου ζωή σταμάτησε με τον ερχομό του παιδιού μας, νιώθω εγκαταλειμμένος, η γυναίκα μου ασχολείται αποκλειστικά με αυτό, εγώ σαν να μην υπάρχω. Έτσι αποφάσισα να έχω εξωσυζυγική σχέση προκειμένου να ξαναβρώ τη χαμένη μου ταυτότητα” μου εξομολογήθηκε κάποτε, κάποιος απογοητευμένος μπαμπάς.

– Οι γονείς προσπαθούν πολλές φορές με προσωπικές θυσίες, να στρώσουν με λουλούδια το δρόμο του παιδιού τους, όμως στην πορεία ανακαλύπτουν πως σκίστηκαν τα πόδια του στις μυλόπετρες της ζωής. ( Αυτό βέβαια συμβαίνει με τους περισσότερους γονείς στις μέρες μας).

Μπορώ να αναφέρω πολλά παραδείγματα ”Μ” που δεν ευτύχησαν στο γάμο τους, επειδή ένιωθαν πάντα αδικημένα και παραμελημένα από ένα σύζυγο, που δεν είχε κοινά σημεία με τους γονείς τους.

Δεν ικανοποιούσαν τα θέλω τους αυτόματα, δεν τους πρόσφεραν τις ανέσεις που είχαν συνηθίσει, δεν υποχωρούσαν στις απαιτήσεις όπως είχαν μάθει από τους γονείς τους, τα προηγούμενα χρόνια.

Στην πορεία μου, ως οικογενειακή σύμβουλος, έχω ακούσει απίστευτες ιστορίες από ”Μ” που είχαν συζυγικά προβλήματα:

-”Η μαμά μου, με έλουζε μέχρι που πέρασα στο Πανεπιστήμιο, τώρα που παντρεύτηκα, μου φαίνονται όλα βουνό”.

-”Όταν πήγα στρατιώτης, οι γονείς μου μετακόμισαν από το Ηράκλειο στον Έβρο όπου υπηρετούσα, για να είναι κοντά μου. Τώρα που παντρεύτηκα θέλω να μένουμε όλοι μαζί, δε μπορώ χωρίς αυτούς. ‘Ομως η γυναίκα μου αντιδρά”!

– ”Ο μπαμπάς μου τακτοποιούσε όλες μου τις εκκρεμότητες, ενώ ο σύζυγός μου απαιτεί να αναλαμβάνω εγώ τις ευθύνες της οικογένειας και του νοικοκυριού. Αισθάνομαι δυστυχισμένη”.

Εδώ αξίζει να αναφέρω ότι, ο Άλφρεντ Άντλερ μίλησε με σκληρά λόγια για τα ”Μ”.

Είπε λοιπόν: Τα ”Μ” έχουν δυσκολίες σε κάθε ανεξάρτητη δραστηριότητα, κι αργά ή γρήγορα θα νιώθουν πως είναι άχρηστα στη ζωή”.

Προσωπικά πιστεύω πως αυτό δεν είναι ο κανόνας.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς: 

1. Πρέπει να κατανοήσουν ότι το παιδί τους είναι ”Μ”, με όλα τα θετικά και αρνητικά στοιχεία του.

2. Πρώτα απ΄όλα, το παιδί πρέπει να μάθει να μοιράζεται. Μιλήστε του για τη σημασία που έχει να ”μοιράζεται”. Είναι σημαντικό να έχει φίλους της ηλικίας του, οι οποίοι θα το διδάξουν το ”πάρε – δώσε” των διαπροσωπικών σχέσεων. Δώστε του τις κατάλληλες ευκαιρίες και δείξτε του τη σπουδαιότητα της μοιρασιάς, με δικές σας πράξεις. Το παιδί που δε μαθαίνει ποτέ πως να μοιράζεται τα παιγνίδια του, μπορεί να έχει αργότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές του σχέσεις.

3. Μιλήστε του για το θέμα των ”Φίλων”. Η στάση, του να παίρνω τους φίλους των άλλων, δίνοντας τους κάποιο δώρο, είναι εξουσιαστική και δε φέρνει αποτελέσματα.

” Οι πραγματικοί φίλοι δεν εξαγοράζονται”.

Αν νιώθει πως ζηλεύει, βοηθήστε το να έχει περισσότερους από ένα φίλους κάθε φορά και να καταλάβει, ότι όλοι έχουν αυτό το δικαίωμα. Εδώ χρειάζεται η υπομονή των γονέων στο να διορθώνουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους με μεθοδικό και ήρεμο τρόπο.

”Οι πραγματικοί φίλοι δε σε θέλουν μόνο για να τους δίνεις”, αυτό  πρέπει το ”Μ” να το καταλάβει νωρίς για να μην πέσει αργότερα σε παγίδες ”ψεύτικων φίλων”.

Οι αληθινοί φίλοι ” σε θέλουν γιατί περνούν καλά μαζί σου, μοιράζονται ιδέες, κάνετε πράγματα μαζί, ονειρεύεστε, παίζετε, σχεδιάζετε το μέλλον σας και προχωρείτε μαζί στη ζωή”.

Διδάξετε το ακόμη ότι ” Για να έχεις ένα φίλο, πρέπει εσύ πρώτα να είσαι φίλος”.

4. Αποχωριστείτε το κάποιες φορές.

Δεν είναι σωστό να είστε αυτοκόλλητα. Αφήστε το στους παππούδες ή σε μια μπέϊμπι-σίττερ, ένα βράδυ, ένα Σαββατοκύριακο, μια γιορτή με φίλους.

Δείτε τη σχέση σας σαν ζευγάρι. Θα χάσετε την επαφή σας με φίλους και γνωστούς, αν όπου πηγαίνετε, το καμάρι σας θα εμφανίζεται πρώτο- πρώτο, ενοχλώντας συνήθως! Δοκιμάστε τις εξόδους σας και χωρίς αυτό.

5.Πρέπει να βάζετε καθορισμένα όρια σε κάθε τομέα της ζωής του, και να επιμένετε σ΄αυτά.

Ύπνος, διάβασμα, παιγνίδι, έξοδοι, χαρτζιλίκι κλπ, είναι θέματα που πρέπει νωρίς να συζητήσετε.

Το κλειδί της επιτυχίας είναι να καταλάβει ότι δεν αστειεύεστε και ότι τηρείτε τις συμφωνίες που έχετε θέσει, με ανάλογες συνέπειες. Δεν εννοώ να γίνετε αστυνομικοί φρουροί αλλά πρέπει να έχετε  συνέπεια.

Καλό είναι να είστε εύκαμπτοι αλλά αυτό θα πρέπει να κουβεντιαστεί ιδιαιτέρως ( μπαμπάς- μαμά).

Παράδειγμα: Ο Γιωργάκης θα πηγαίνει για ύπνο καθημερινά στις 9μ.μ αλλά κάπου-κάπου, μπορεί να μείνει για λίγο ακόμα, αν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος. Αλλά και πάλι όχι περισσότερο από 1-2 φορές το μήνα! ( αναφέρομαι σε προσχολικές και πρώτες σχολικές ηλικίες).

6. Δε χρειάζεται να νιώθετε ενοχές επειδή δεν έχει αδέλφια. 

Είτε από επιλογή είτε από άλλη αιτία δεν μπορέσατε να του δώσετε ένα αδελφό.

Μη σκέφτεστε συνέχεια: ”Το παιδί μου θα είναι για πάντα μόνο, κι όταν φύγουμε εμείς από τη ζωή τι θ΄απογίνει”;

Δεν υπάρχει επίσης λόγος ν΄αποζημιώνετε το ”Μ” σας για την έλλειψη αδελφών. Μη το κατακλύζετε με παιγνίδια και δώρα.

Ζητείστε ευγενικά από συγγενείς, φίλους, νονούς να σας συνεννοούνται πριν του προσφέρουν δώρα. ( Μπορούν να καλύψουν πρακτικές του ανάγκες όπως: ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα φόρεμα, πληρωμή μιας δραστηριότητας για 1 μήνα), κάτι που θα ανακουφίσει κι εσάς οικονομικά τελικά!

Να ξέρετε, ότι τις περισσότερες φορές τα παιδιά αισθάνονται ότι δεν τους λείπει τίποτα, μέσα σε τόση αγάπη και δοτικότητα.

7.Φροντίστε να έχει επαφή με συνομηλίκους του.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη την παρέα άλλων παιδιών. Έτσι μαθαίνουν να μοιράζονται, ν΄αναπτύσσονται κοινωνικά και πως να χειρίζονται διαπροσωπικές σχέσεις.

Είναι θλιβερό να βλέπεις ένα ”Μ” να περνά το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας με ενήλικες. Φαίνεται σα να γεννήθηκε εκτός χρόνου! Δεν ξέρει πως να συμμετέχει σε ομαδικά παιγνίδια και συχνά το αγνοούν ή και το περιγελούν.

Όμως δεν ταιριάζουν ούτε και με τον κόσμο των μεγάλων γιατί απλά δε ζουν την παιδικότητα τους.

Η ανάπτυξη σχέσεων με άλλα παιδιά είναι τόσο σημαντική όσο και η μόρφωσή τους, ιδιαίτερα στα πρώτα τους χρόνια.

Ένα θέμα στο οποίο θέλω απαραιτήτως να αναφερθώ, επειδή το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό, και εξ ιδίας πείρας ορμώμενη, είναι:

”Τα ενήλικα μοναχοπαίδια μπροστά στην ευθύνη των ηλικιωμένων και ανήμπορων γονέων τους”.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Μέχρι τώρα το ”Μ” ήταν μόνο αποδέκτης. Αποδέκτης συναισθημάτων, υλικών αγαθών, χρόνου και ανεκτικότητας από το περιβάλλον του.

Και τι δεν έχει απολαύσει ένα ”Μ” από τους γονείς του στη ζωή!

Αργά ή γρήγορα όμως η ώρα του ΄΄ανταποδίδω”  έρχεται και μας βρίσκει απροετοίμαστους.

Δεν το πιστεύουμε, δεν είναι δυνατόν οι γονείς μας, οι βράχοι και το αποκούμπι μας, η ελπίδα, το καταφύγιο και το στήριγμά μας να αρχίζουν να καταρρέουν.

Δε θέλουμε να δεχτούμε ότι ξαφνικά θα βρεθούμε σε αντιστροφή ρόλων. Εμείς γονείς κι εκείνοι παιδιά, ίσως και βρέφη αν έχουν σοβαρές ασθένειες, κι έχουν ανάγκη τη φροντίδα μας.

Το  μοναχό–παίδι  αποσυντίθεται: Φεύγει το παιδί και μένει το μοναχό. Μοναχό για όλες τις ανάγκες και τα προβλήματά τους.

Συνήθως, όταν οι γονείς μας γερνούν, είμαστε κι εμείς στη μέση ηλικία με όλες τις δυσκολίες, ιδίως αν έχουμε δημιουργήσει και δική μας οικογένεια.

Δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις τους γονείς σου να γερνούν, ν΄αρρωσταίνουν και να σε χρειάζονται. Τους οφείλεις τόσα πολλά και θυμάσαι πόσα έκαναν εκείνοι για σένα μια ολόκληρη ζωή.

Όμως το να φροντίζεις ηλικιωμένους γονείς δεν είναι μόνο ψυχοφθόρο και οδυνηρό αλλά και εξαιρετικά δαπανηρό!

Θύελλες και καταιγίδες, με παιδιά στην εφηβεία, με άγχος για Πανελλήνιες και φροντιστήρια.

Εμείς στην κλιμακτήριο με οξυμένα πολλές φορές προβλήματα προσωπικών ή εργασιακών σχέσεων, οικονομική στενότητα και χίλια δυο άλλα θέματα να μας απασχολούν και μέσα σ΄όλα τα βάσανά μας, βιώνουμε ένα εφιάλτη:

Τα γηρατειά και τις αρρώστιες των γονέων μας!

Έρχονται στιγμές που νιώθουμε φοβερή μοναξιά, αναζητούμε ένα αδελφό να μοιραστούμε τις ευθύνες, ν΄ακουμπήσουμε, να μιλήσουμε, να έχουμε το ίδιο πρόβλημα δηλαδή.

Είμαστε σε απόγνωση, αισθανόμαστε ενοχές αν σκεφτούμε τη λύση ενός οίκου ευγηρίας, λυγίζουμε στο ενδεχόμενο του θανάτου τους.

Παραμελούμε τις υποχρεώσεις στο σύζυγο και στα παιδιά ενώ αναγκαζόμαστε συχνά να εγκαταλείπουμε πρόωρα την εργασία μας για να ανταποκριθούμε στο ρόλο του φροντιστή των γονέων μας

Όμως, ας προτάξουμε τη λογική και μετά το συναίσθημα.

Η αντιμετώπιση των ανήμπορων γονέων μας είναι ευθύνη του καθενός μας, ανεξάρτητα από τ΄αδέλφια μας.

Καμιά φορά, όταν ένας έχει την ευθύνη τους, έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής, πιστεύω εγώ από προσωπική εμπειρία.

Γνωρίζω οικογένειες με δύο αδέλφια που είχαν τρομερές φιλονικίες  για την γηροκόμηση των ανήμπορων γονέων τους.

Οικογένειες με πέντε αδέλφια που επικοινώνησαν μόνο όταν συμφώνησαν για τη μεταφορά των γονέων τους σε Γηροκομείο!

Οικογένεια με γιο και κόρη, όπου τη φροντίδα των κατάκοιτων γονέων έχει αποκλειστικά η κόρη ενώ ο γιος αδιαφορεί πλήρως, με αποτέλεσμα διαρκείς συγκρούσεις, πικρίες και αγανάκτηση.

Φροντίστε, παρακαλώ τους γέροντες γονείς σας με αγάπη αλλά κυρίως Υπομονή.

Όταν θα φύγουν από τη ζωή θα νιώσετε υπέρτατη πληρότητα,αγαλλίαση και ευχαρίστηση για όσα με θυσίες ίσως και σεις τους προσφέρατε.

Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια προσωπική κατάθεση ψυχής ως μοναχοπαίδι που είμαι κι εγώ, για τους γονείς μου, που έφυγαν πια από τη ζωή.

Θέλω να τους στείλω ένα μεγάλο Ευχαριστώ που έκαναν τα πάντα σε δύσκολους καιρούς, για να ζήσω με συναρπαστικό τρόπο το ταξίδι στον κόσμο.

Πήρα τόση αγάπη που δε φτάνει ακόμη μια ζωή, για να τη δίνω στους ανθρώπους.

”Μοναχοπαίδι ένιωσα μόνο την ημέρα που πέθανε η Μάννα μου”!

Σας Ευχαριστώ!

Βιβλιογραφία:

Γιάννης Τσιάντης: Ψυχική υγεία του παιδιού και της οικογένειας

Κέβιν Λέμαν: Πρωτότοκα και Μοναχοπαίδια