Ανησυχητικές συμπεριφορές παιδιών: Επιθετικότητα

Γιατί μιλάμε για την επιθετικότητα σήμερα;

Επειδή: 1. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπινου γένους έχουν γίνει πάνω από 14.500 πόλεμοι.

2. Σε μια συνηθισμένη μέρα γίνονται περίπου 95.000 εγκλήματα και περίπου 50 άνθρωποι δολοφονούνται.

3. Οι άνθρωποι είναι από τα λίγα είδη πάνω στη γη όπου συστηματικά σκοτώνουν μέλη του ίδιου είδους.

Η επιθετικότητα εκδηλώνεται:  1. Από τους γονείς προς τα παιδιά .               2. Μεταξύ των συζύγων.  3. Ανάμεσα στα αδέλφια  4. Από το δάσκαλο προς τους μαθητές  5. Από τους μαθητές προς τους δασκάλους τους. 6. Προς τον ίδιο τον εαυτό μας.

Όλοι νιώθουμε ανησυχία για την αυξανόμενη επιθετικότητα στις μέρες μας. Ο τρόπος επικοινωνίας των παιδιών μας είναι συνήθως βίαιος ή προσβλητικός με αποκλίνουσα γλωσσική έκφραση.

Η Μontessori αναφέρει ότι:  ” Όταν  το παιδί πληγωθεί, η στενοχώρια του μπορεί να μείνει θαμμένη μέσα του ή να εκφραστεί με μια εκρηκτική και θυμωμένη συμπεριφορά”.

Η επιθετικότητα στα πρώτα χρόνια θεωρείται φυσιολογική γιατί δείχνει την προσπάθεια του παιδιού να διεκδικήσει την αυτονομία του και την ανεξαρτησία του αλλά και να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του όταν δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες του ή το αγνοούν.

Την επιθετικότητα θα την δούμε πολύ νωρίς. Ένα παιδάκι 2-3 χρονών μπορεί να σηκώσει το χέρι να χτυπήσει, να κλωτσήσει, να τσιμπήσει, να δαγκώσει..

Η ανατροφή ενός παιδιού είναι πάντα δύσκολη και επίπονη. Ηεπιθετική συμπεριφορά και η υπερβολική οργή που έχει ένα παιδί είναι ότι πιο δύσκολο να το αντιμετωπίσει ο γονιός.

Ας δούμε ορισμένες τακτικές που μπορεί να φέρουν αποτελέσματα σε μια επιθετική συμπεριφορά παιδιού:

* Μια εφαρμοσμένη με καλά αποτελέσματα συμπεριφορά του γονέα είναι να μετρήσει ως το δέκα. Όταν το παιδί, σας δει να αναπνέετε αργά και να μετράτε θα καταλάβει ότι είστε ψύχραιμοι και υπομονετικοί. Σε λίγο το παιδί σας θα αποκτήσει έλεγχο του θυμού του!

* Ας του εξηγήσουμε τι είναι θυμός και τι επιθετικότητα. Πείτε δικές σας ιστορίες όταν είσασταν θυμωμένοι και τις συνέπειες που είχατε. Αναφερθείτε σε κάποιο γνωστό πρόσωπο που είναι διαρκώς επιθετικό και πόσο υποφέρει γι΄αυτό.

* Δε βοηθάει να λέμε συνέχεια ”ΜΗ”. Τα μικρά παιδιά ξεπερνούν εύκολα τα μη και τα όχι, δεν τα ακούν καθόλου και λειτουργούν αντιδραστικά και χειριστικά απέναντι στο γονιό για να του κινήσουν το ενδιαφέρον και να δοκιμάσουν τα όρια του.

* Εξηγούμε ότι δεν πρέπει να μας χτυπάει γιατί πονάμε. Αν χτυπήσει άλλο παιδί εξηγούμε, πως άν θέλει κάτι πρέπει να το ζητάει.

* Να το επαινούμε και να το ενθαρρύνουμε για τις προσπάθειες του να κάνει το σωστό και να αντιμετωπίζει το θυμό του. Κατά βάθος όλα τα παιδιά θέλουν να ικανοποιούν τους γονείς τους.

*Να θυμάστε ότι για το παιδί είναι ευκολώτερο να επιτίθεται σε συνομηλίκους του παρά στους γονείς του, όμως πηγή της επιθετικότητας του είναι οι γονείς του!

*Συνεργαστείτε με τους δασκάλους, ώστε να ακολουθείτε κοινή τακτική σε θέματα χειρισμού της επιθετικότητας των παιδιών σας.

*Αποφύγετε τη σωματική τιμωρία. Προσπαθείστε με συζήτηση και πολλή κατανόηση να εξηγήσετε τις συνέπειες που έχει η συμπεριφορά τους στα ίδια και στους άλλους.

*Ακούστε σιωπηλοί τι έχουν να σας πουν, χωρίς να δείχνετε ότι το γνωρίζετε ήδη. Μην τρομάζετε με το θυμό τους.

*Απομακρύνετέ τα από το ”ακροατήριο” τους, ύστερα από ένα εκρηκτικό επεισόδιο. Όταν ηρεμήσουν, μιλήστε τους για τη συμπεριφορά τους και τους λόγους που την προκάλεσαν.

*Προτείνετε τους εναλλακτικές λύσεις διαχείρισης συγκρούσεων, όπως π.χ να τους αγοράσετε ένα σάκο του μποξ ή για τα μικρότερα ένα μαξιλάρι, όπου εκεί θα εκτονώνουν το θυμό τους.

*Να είστε στοργικοί και διαλλακτικοί ώστε να λύνετε ειρηνικά τις διαφορές σας, καθώς μεταβιβάζετε τα μοντέλα της συμπεριφοράς σας, αποτελώντας γι αυτά πρότυπα μίμησης. ”Αν τιμωρούμε τα παιδιά μας τα μαθαίνουμε να τιμωρούν”.

Με ρωτάτε και σας απαντώ:

– Όταν δύο αδέλφια τσακώνονται ποιός είναι ο ρόλος μας; Παίρνουμε το μέρος του ενός; Τα αφήνουμε μόνα να λύσουν τις διαφορές τους;               Τα πηγαίνουμε στα δωμάτια τους να σκεφτούν;

-Απάντηση: Περνάμε το μήνυμα ρητά και απόλυτα ότι δεν επιτρέπουμε στο σπίτι μας, καμμιάς μορφής βία. Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τα παιδιά να χτυπιούνται στο σπίτι, τα πηγαίνουμε στα δωμάτια τους να ηρεμήσουν, είναι μια λογική συνέπεια αυτό.

-Το παράδειγμα των γονιών είναι καθοριστικό στην επιθετικότητα ενός παιδιού;

-Απάντηση: Το πως εκφράζεται ένα ζευγάρι, αν λειτουργεί με εντάσεις, φωνές,και καυγάδες μέσα στο σπίτι, καλλιεργούν την επιθετικότητα στο παιδί.  Γονείς αυταρχικοί, πιεστικοί, υπερπροστατευτικοί, με μεγάλες προσδοκίες, ενισχύουν αρνητικές συμπεριφορές. Ένας αυταρχικός γονιός βάζει στενά όρια για λόγους εξουσίας, ενώ ο υπερπροστατευτικός λόγω φόβου, και στις δυό περιπτώσεις το παιδί καταπιέζεται και αντιδρά.

-Υπάρχουν παιδιά που εκφράζονται με επιθετικό τρόπο, αν και οι γονείς τους ασχολούνται  με αυτά, έχουν σαφή οριοθέτηση, καλή επικοινωνία,   γιατί συμβαίνει αυτό;

-Απάντηση: Ναι, πολλές φορές η επιθετικότητα μπορεί να οφείλεται σε ανωριμότητα του παιδιού, σε αδεξιότητα ή ακόμα και σε διαταραχή ελλειματικής προσοχής ΔΕΠ, και υπερκινητικότητας. Συχνά τα επιθετικά παιδιά είναι παρεξηγημένα γιατί έχουν προβλήματα που τα εμποδίζουν να έχουν σωστή επικοινωνία και να ενοχλούν τα άλλα παιδιά.                         Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει οι γονείς να απευθύνονται σε ειδικούς ψυχικής υγείας.

 

Σας άρεσε το άρθρο;
Συμπληρώστε το όνομα και το e-mail σας δίπλα για να λαμβάνετε δωρεάν ειδοποιήσεις για νέα άρθρα.
I agree to have my personal information transfered to MailChimp ( more information )

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *