Tα Παιδιά μας χρειάζονται όρια ;

Εμείς λέμε ναι και τα έχουν ανάγκη! Ας μη μεγαλώσουμε λοιπόν Μικρά Αφεντικά!

Κάθε οικογένεια είναι διαφορετική και δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες. Στην οικογένεια πρέπει ο καθένας να έχει την αίσθηση του πότε φτάνει στα όριά του, όχι επειδή θέλει ν’ αποφύγει τις αντιπαραθέσεις αλλά γιατί ο καθένας έχει συγκεκριμένες ανάγκες, επιθυμίες, ενδιαφέροντα, που είναι αποκλειστικά δικά του και είναι αυτά που του δίνουν μία ταυτότητα τόσο σε σχέση με την οικογένειά του, όσο και σε σχέση με τον εαυτό του.

Στις συγκρούσεις Γονέων- Παιδιών, παρατηρούμε τους γονείς να βρίσκονται στο πέλαγος της Σ ύ γ χ υ σ η ς, καθώς προσπαθούν χωρίς εφόδια να διαμορφώσουν τα όρια ανάμεσα σ΄εκείνους και τα παιδιά τους.

Οι απελπισμένες αναζητήσεις Μεθόδων Παιδαγωγικής που εκφράζουν αντιλήψεις διαφορετικών εποχών αλλά και το μπέρδεμα, φέρνουν τους γονείς σε αδιέξοδο.

Σ’ αυτό συμβάλλει βέβαια και η ανάμειξη των παππούδων- γιαγιάδων στην ανατροφή των εγγονών τους οι οποίοι είναι υπέρμαχοι της αντίληψης : “Μη το μαλώνετε, παιδί είναι” ή “Μα δε το λυπάστε; Είστε τόσο σκληροί μαζί του”

Αυτή η αντίληψη όμως έχει παρέλθει.

Ήταν μια αντίδραση στην πατριαρχική απαγορευτικότητα που άρχισε σαν ” ΚΙΝΗΜΑ” στη δεκαετία του ’70 ως Δημοκρατική Επανάσταση μετά την πτώση της χούντας, κυριάρχησε στη δεκαετία του ’80, όπου χρησιμοποιήθηκε σαν χάιδεμα της νεολαίας, ακόμα και όταν αυτή ενεργούσε χωρίς φραγμούς. Οι ευθύνες βέβαια δεν ανήκουν στη νεολαία. Σήμερα όμως μετράμε τις ολέθριες συνέπειες αυτής της επιτρεπτικότητας.

Τώρα θα αναρωτηθούμε: Πού οφείλεται το γεγονός, ότι πολλοί γονείς νοιώθουν αβοήθητοι και καταφεύγουν σε πειραματισμούς;

Πιστεύουμε ότι έχει να κάνει με τρεις λάθος ιδέες.

  1. Η πρώτη ιδέα είναι, ότι ο γονιός πρέπει να είναι τέλειος.
  2. Η δεύτερη, ότι θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη γενιά.” Εγώ θα το αφήσω ελεύθερο να διαμορφώσει την προσωπικότητά του. Δεν το πιέζω δε το ζορίζω. Άς κάνει ότι του αρέσει. Παιδί είναι όταν μεγαλώσει θα πήξει το μυαλό του”.
  3. Η τρίτη λέει: Θέλω το παιδί μου να είναι απόλυτα ικανοποιημένο από εμένα. Δε λέω ΟΧΙ και ΜΗ, δεν είμαι” μπαμπούλας.”

Θεωρούμε ότι αυτές οι σκέψεις οδηγούν τους γονείς στο να αντιμετωπίζουν δυσκολίες.

Τί είναι όμως λάθος σε όλα αυτά; Τα παιδιά λοιπόν έχουν ανάγκη από αυθεντικές, γνήσιες προσωπικότητες. Σταθερά όρια και κατευθύνσεις. Οι περισσότεροι γονείς δεν αποδέχονται τα παιδιά τους όπως είναι, αλλά θέλουν να τα πλάσουν σύμφωνα με τη δική τους εικόνα.

Πρέπει όμως να καταλάβουν ότι κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό εξέλιξης και πάνω απ’ όλα στο συναισθηματικό τομέα.

Η εξέλιξη τωνπαιδιών γίνεται με τελείως προσωπικούς ρυθμούς.

‘Οποιος δεν αναγνωρίζει αυτό τον προσωπικό ρυθμό καταλήγει γρήγορα στην υποψία, ότι το παιδί του δεν είναι φυσιολογικό.

Θεωρώ, ότι η διαρκής σύγκριση των παιδιών μεταξύ τους, είναι μεγάλο θέμα.

Γενικά οι γονείς δουλεύουν με λασκαρισμένα τα σκοινιά κι όταν αυτό δεν αποδίδει τα σφίγγουν απότομα: Βάζουν τις φωνές, πότε με απειλές και πότε με καλοπιάσματα. Αυτό δημιουργεί στα παιδιά ανασφάλειες.

Ο Δρ. Τζέϊμς Χάντφιλντ στο βιβλίο του “Παιδικότητα και Εφηβεία” υποστηρίζει ότι: “ένα παιδί που βιώνει τη σίγουρη αγάπη των γονιών του, όχι μόνο δεν τραυματίζεται από μια τιμωρία τη κατάλληλη στιγμή, αλλά απεναντίας τη χρειάζεται.” Οι λόγοι κατά τον Χάντφιλντ είναι δύο:

Α) Το παιδί έχει ανάγκη να επιβεβαιώνει κάθε φορά ότι υπάρχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς – όπως η ναυτική πυξίδα – από όπου ρυθμίζει την πορεία του.

Β) Η ενεργητικότητα ενός αναπτυσσόμενου οργανισμού βρίσκεται σε πολύ πιο δυναμικό επίπεδο από τον αυτοέλεγχό του. Έτσι ορισμένες φορές αδυνατεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο “θέλω” και στο “πρέπει”.

Σε τέτοιες στιγμές προκαλεί το γονιό του με την ακραία συμπεριφορά του, επιζητώντας ασυνείδητα βέβαια την τιμωρία.

Με άλλα λόγια αναζητάει από το γονιό του να του βάλει φρένο, επειδή ακριβώς τα δικά του τα φρένα δε δουλεύουν εκείνη τη στιγμή.

Μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά που έχουν όρια νοιώθουν ασφάλεια και έχουν αυτοπεποίθηση σε αντίθεση με τα παιδιά που τους επιτρέπεται να συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει.

Θέλω να σας μεταφέρω αληθινές μαρτυρίες απόγνωσης από γονείς που έρχονταν στο γραφείο μου ζητώντας βοήθεια. Μου ανέφεραν λοιπόν:

“Δέρνω την κόρη μου κάθε βράδυ, δεν αντέχω άλλο”
“Για να περάσει το δικό του πρώτα τραβά τα μαλλιά του και στη συνέχεια χτυπά το κεφάλι του στο πάτωμα. Αμέσως εγώ υποχωρώ και έτσι κάνει ότι θέλει, είναι μόλις 2.5 χρονών.
“Θέλει να με τυραννά. Μου βάζει το χέρι της στο στόμα να μη μιλάω.”
“Δε καταλαβαίνω τι θέλει. Κάποια μέρα ήμουν φορτωμένη με τσάντες από το Σούπερ Μάρκετ και ένας κύριος μου άνοιξε ευγενικά τη πόρτα του ασανσέρ. Εκείνη έπεσε κάτω ουρλιάζοντας: ” Οχι, όχι θα την ανοίξεις εσύ μαμά”!
“Με χτυπάει πολλές φορές με χαστούκια και μπροστά σε κόσμο. Είναι μόνον 3.5 χρονών”.
“Το πείσμα του περνά μόνον όταν τον παίρνει ο παππούς στο καφενείο. ‘Εχει γίνει το παιδί του καφενείου αφού το κερνούν παγωτά, γαριδάκια, τρώει συνεχώς τέτοια. Όταν αντιδρώ, κλαίει τόσο πολύ που μελανιάζει, νομίζω πως θα πεθάνει και υποχωρώ. Είναι 5.5 χρονών”.
“Είναι 10 χρονών και απαιτεί να κοιμάται με τη μαμά του, εγώ κοιμάμαι στον καναπέ του σαλονιού αλλά με βολεύει γιατί είμαι τόσο κουρασμένος” ! Και ένα τελευταίο:
“Με φωνάζει μπροστά σε κόσμο: Μαμά είσαι ηλίφια και χαζή και ξαθούλα, σκατ….λα. Γελάνε όλοι και του λένε ξαναπέστο. Είναι 2.5 χρονών”. Με κάνει να ντρέπομαι!

Σκοπός της σημερινής μας επικοινωνίας είναι, να σας προτείνουμε πρακτικές μεθόδους και να δώσουμε συμβουλές για να σας βοηθήσουμε να μην είστε ούτε πολύ ανεκτικοί, ούτε πολύ περιοριστικοί και αυστηροί.
Πρέπει να γνωρίζετε ότι : Τα όρια δεν είναι τα ίδια για όλους, είναι διαφορετικά για κάθε παιδί και για κάθε γονέα.

  • Τα δικά μας όρια: Απαραίτητη προϋπόθεση για να βάλουμε όρια στους άλλους είναι να βάλουμε καταρχήν όρια στον εαυτό μας. Είναι συνήθως πιο εύκολο να το καταλάβουμε όταν τα παιδιά παραβιάζουν τα δικά μας όρια, παρά όταν εμείς παραβιάζουμε τα δικά τους.
  • Δώστε χρόνο και χώρο στην οριοθέτηση, μη κάνετε κι άλλα πράγματα μαζί.
  • Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι μπορούμε ν΄αντέξουμε ένα αριθμό “τσιριγμάτων” όχι παραπάνω, κι ότι σίγουρα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, δε θα επιτρέψουμε ποτέ να μας κλωτσάνε κι ακόμη ότι η σχέση μας μαζί τους, είναι ακόμα ανοιχτά χαρτιά.
  • Πρέπει να αποφασίσετε τι είναι πιο σωστό για σας, για το/τη σύντροφό σας, για το παιδί σας.
  • Προγραμματείστε τη συμπεριφορά σας και δείτε τον εαυτό σας σαν καθοδηγητή και όχι σαν δεσμοφύλακα των παιδιών.
  • Τα όρια πρέπει να συμβαδίζουν με την εξέλιξη του παιδιού και να προσαρμόζονται στα χαρακτηριστικά της ηλικίας του.
  • Προσέξτε κατά την οριοθέτηση να συμφωνεί το περιεχόμενο όσων λέτε με την έκφραση και τη στάση του σώματός σας.
  • Τα παιδιά δέχονται όρια μόνον όταν είναι σαφή και αναγνωρίσιμα. Προσέξτε τα διφορούμενα μηνύματα.
  • Κατά την οριοθέτηση είναι σημαντική η επαφή με το παιδί: χαμηλώστε ώστε να έρθετε στο ύψος του, κοιτάξτε το στα μάτια ( βλεμματική επαφή), αγγίξτε το, ώστε να εισπράξει τη σοβαρότητα των όσων λέτε.
  • Μια μόνιμα αρνητική συμπεριφορά του παιδιού είναι πιθανό να μας δίνει “σήμα”, ότι τα όρια που του έχουμε θέσει είναι πολύ στενά και ασφυκτικά.
  • Δεν είναι όλα τα θέματα το ίδιο σημαντικά: ξεχωρίστε ποιά επιδέχονται διαπραγμάτευση και ποιά όχι.
  • Θέστε τα όρια σας εξ αρχής και μείνετε πιστοί σε αυτά.
  • Αποφύγετε τη σωματική επαφή με το παιδί όταν η ένταση έχει ήδη κλιμακωθεί, είναι εύκολο να μετατραπεί σε χειροδικία.
  • Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ, επιλέξτε μεθόδους άμεσης αποσυμπίεσης: ένα κάθετο όχι, η απομάκρυνση από το πεδίο μάχης, το χιούμορ, μπορεί να βοηθήσουν στο να δώσετε σε σας και στο παιδί σας λίγο αέρα. Επανέλθετε αργότερα και συζητήστε τι έγινε, καθώς και εναλλακτικούς τρόπους αντίδρασης.
  • Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στο Ξύλο, στη χειροδικία δηλαδή. Το ξύλο είναι μια κακή συνήθεια. Δεν είναι ωραίο να βλέπει κανείς παιδιά να δέρνονται και μάλιστα από μεγάλους. Είναι μια κακόγουστη επίδειξη δύναμης. Το ξύλο επίσης καταστρέφει τη σχέση που προσπαθείτε να δημιουργήσετε με το παιδί σας. Προσωπικά δε θα αγαπούσα ούτε θα εκτιμούσα κάποιον που με έχει δείρει, απλά θα ήμουν υπάκουη για να αποφύγω κι άλλο ξύλο. Ήμουν και θα είμαι για πάντα ευγνώμων στους πεθαμένους πια γονείς μου οι οποίοι σε πραγματικά δύσκολες εποχές δε με έδειραν ποτέ αν και τους προκαλούσα πολλές φορές, όντας μοναχοπαίδι!
  • Πολλοί γονείς δεν προγραμματίζουν να δείρουν τα παιδιά τους αλλά μετά από μια κουραστική μέρα το παιδί κάνει μια αταξία και λέμε: “Δεν άντεχα άλλο, δεν ήξερα τι να κάνω και το έδειρα.”
  • Η σωματική τιμωρία έχει μόνο μειονεκτήματα. Κατ’ αρχάς χτυπώντας το παιδί μας, δέρνουμε τον εαυτό μας. Έπειτα αφού βλέπει ότι εμείς χάνουμε τον έλεγχο τι θα κάνει το ίδιο που είναι ακόμα παιδί;
  • Αγκαλιάστε το λοιπόν και καθήστε κοντά του ώσπου να ηρεμήσετε εσείς και εκείνο να είναι σε θέση να σας ακούσει.
  • Όλα λύνονται με Υπομονή και Αγάπη τελικά!!
Σας άρεσε το άρθρο;
Συμπληρώστε το όνομα και το e-mail σας δίπλα για να λαμβάνετε δωρεάν ειδοποιήσεις για νέα άρθρα.
I agree to have my personal information transfered to MailChimp ( more information )

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *